Groetjes uit Masaka
18 augustus 2016
Na een lange, lange dag ben ik dan eindelijk in Masaka. Vanochtend ben ik om 10 uur bij de backpackers weg gegaan (afscheid nemen hoefde niet, want ik ben dinsdag alweer terug) en om half 4 vanmiddag was ik er. Wat een reis. In Entebbe was het nog wel oké om met mijn tas, op wieltjes, naar de weg waar de matatu`s komen te lopen, maar na de verdere reis bleef er niet zoveel meer van de wieltjes en de bodem over. (Toch maar gaan sparen voor een backpack straks) Gelukkig kwam mijn matatu in Kampala in new park aan. Daar staan alle matatu`s nog enigzins georganiseerd opgesteld in plaats van een soort tetris spelletje in oud park. Ik hoefde ook maar een klein stukje te lopen van de ene matatu naar de andere, er was alleen één klein probleempje. Wanneer je 1,5 uur in een heet busje hebt gezeten en al je water hebt opgedronken, dan moet je natuurlijk naar de wc. Hm. In die paar honderd meter van matatu 1 naar matatu 2 kwam ik een tankstation tegen (ja, hartje centrum) en ik besloot daar maar heen te gaan. Ik was alleen even vergeten hoe vies, stinkend en nat die dingen zijn. Maar alles beter dan nog vier uur moeten wachten ;)
Matatu nr. 2 had ik zo gevonden en in die paar minuten dat ik zat had ik ook al broodjes, een nieuw flesje water en een zakje vers gemaakte popcorn kunnen scoren. Tussen al die op elkaar gepropte busjes komen namelijk ietwat opdringerige verkopers door die hun waren zo door je raam onder je neus duwen. Handig, maar toen ik al mijn benodigdheden had wel een beetje vervelend. En dan moet je dus een moeilijke keuze maken; raam dicht en minder lastig gevallen worden (maar wel baden in je eigen zweet) of de raam toch open laten en genieten van alle dingen die onder je neus geduwd worden, mét fris briesje. Ga altijd voor het tweede lieve mensen, dan voorkom je dat al je water weer bijna op is en je blaas vol, al voor het verlaten van het taxi park.
De rest van de reis, de weg van Kampala naar Masaka maakte veel goed. Ik was even vergeten hoe mooi het hier was! Alleen.maar.groen. Muziekje op, een beetje naar buiten kijken en je bent er zo.
Bij aankomst in Masaka mijn tas (die toen nog wel redelijk schoon en intact was) een heuvel, met half aangelegde weg, opgesleurt. Maar daar bovenaan stond wel een heel mooi uitzicht, kop koffie en een bekend gezicht op me te wachten. Even bijkomen! Later ben ik naar een andere heuvel gegaan (dit keer toch maar op de boda), waar het mooiste B&B van Masaka zich bevindt. Goed voor een avondje kampvuur, biertjes en natuurlijk deze webblog.
De laatste dagen in het ziekenhuis waren zo uiteenlopend. Maandag en dinsdag waren top, er werden me zoveel dingen toevertrouwd en ik heb de patiënten die ik op vrijdag zag deze dagen weer mogen helpen. Maar op woensdag waren er maar weinig patiënten te vinden. Dat zorgde dan wel weer voor extra tijd om te kletsen met de Amerikaanse fysio! Ook hier heb ik nog geen afscheid genomen, omdat ik komende week nog een keer terug wil gaan..
Na het schrijven van de vorige webblog vertrok ik weer voor een dagje naar Kampala. Het Ugandese breakdance project hield daar battles en dat was echt geweldig om te zien. Ik wist natuurlijk wel al dat die mensen konden dansen, maar de hele sfeer eromheen was ook zó tof. En ik was bij lange na niet de enige mzungu! Naderhand kwam ik er zelfs achter dat die ene blanke jongen die meedeed Nederlands was.
En de dag erna kwam ik nog een Nederlander tegen bij een dagje luieren aan het zwembad. Deze dame was al 25 jaar stewardess bij KLM en wachtte op de volgende vlucht terug. Goed voor veel interessante verhalen!
De dag dáárna weer een Nederlander bij de backpackers. Hij is zelfs nog voor een tour meegeweest naar het ziekenhuis en ik heb hem de leukste plek om te eten in Entebbe laten zien. Lang leve de backpackers, ik ben zo blij hier naartoe te zijn verhuisd! (En niet alleen omdat kakkerlakken nu voor me worden gevangen)
Het reizen naar het ziekenhuis iedere dag bleek ook meer een cadeautje dan een last te zijn. Onderweg zie je echt vanalles! Dingen die op een gegeven moment heel normaal worden, waardoor je bíjna zoals de lokale mensen wordt. Al blijven er toch die kleine dingetjes die voor een mzungu als ik onbegrijpelijk zijn. Want waarom moet ik op de heenweg 1500 en op de terugweg 1000 betalen? Het is nog steeds even ver... en waarom komt iemand niet even vijf meter richting het busje gelopen als we voor iemand anders stoppen, maar moeten we toch aanrijden en dan 1 seconde later weer stoppen om diegene erin te laten??
Aan de cheesy teksten achterop de busjes ben ik onderhand wel gewend, maar waarom staat er naast `god is everything` en `... allah` ook `use skincare` tussen???
Kan iemand mij dat vertellen?
Volgens mij is dit verhaal nog langer dan het vorige, maar wederom; ik vermaak me hier wel!
Matatu nr. 2 had ik zo gevonden en in die paar minuten dat ik zat had ik ook al broodjes, een nieuw flesje water en een zakje vers gemaakte popcorn kunnen scoren. Tussen al die op elkaar gepropte busjes komen namelijk ietwat opdringerige verkopers door die hun waren zo door je raam onder je neus duwen. Handig, maar toen ik al mijn benodigdheden had wel een beetje vervelend. En dan moet je dus een moeilijke keuze maken; raam dicht en minder lastig gevallen worden (maar wel baden in je eigen zweet) of de raam toch open laten en genieten van alle dingen die onder je neus geduwd worden, mét fris briesje. Ga altijd voor het tweede lieve mensen, dan voorkom je dat al je water weer bijna op is en je blaas vol, al voor het verlaten van het taxi park.
De rest van de reis, de weg van Kampala naar Masaka maakte veel goed. Ik was even vergeten hoe mooi het hier was! Alleen.maar.groen. Muziekje op, een beetje naar buiten kijken en je bent er zo.
Bij aankomst in Masaka mijn tas (die toen nog wel redelijk schoon en intact was) een heuvel, met half aangelegde weg, opgesleurt. Maar daar bovenaan stond wel een heel mooi uitzicht, kop koffie en een bekend gezicht op me te wachten. Even bijkomen! Later ben ik naar een andere heuvel gegaan (dit keer toch maar op de boda), waar het mooiste B&B van Masaka zich bevindt. Goed voor een avondje kampvuur, biertjes en natuurlijk deze webblog.
De laatste dagen in het ziekenhuis waren zo uiteenlopend. Maandag en dinsdag waren top, er werden me zoveel dingen toevertrouwd en ik heb de patiënten die ik op vrijdag zag deze dagen weer mogen helpen. Maar op woensdag waren er maar weinig patiënten te vinden. Dat zorgde dan wel weer voor extra tijd om te kletsen met de Amerikaanse fysio! Ook hier heb ik nog geen afscheid genomen, omdat ik komende week nog een keer terug wil gaan..
Na het schrijven van de vorige webblog vertrok ik weer voor een dagje naar Kampala. Het Ugandese breakdance project hield daar battles en dat was echt geweldig om te zien. Ik wist natuurlijk wel al dat die mensen konden dansen, maar de hele sfeer eromheen was ook zó tof. En ik was bij lange na niet de enige mzungu! Naderhand kwam ik er zelfs achter dat die ene blanke jongen die meedeed Nederlands was.
En de dag erna kwam ik nog een Nederlander tegen bij een dagje luieren aan het zwembad. Deze dame was al 25 jaar stewardess bij KLM en wachtte op de volgende vlucht terug. Goed voor veel interessante verhalen!
De dag dáárna weer een Nederlander bij de backpackers. Hij is zelfs nog voor een tour meegeweest naar het ziekenhuis en ik heb hem de leukste plek om te eten in Entebbe laten zien. Lang leve de backpackers, ik ben zo blij hier naartoe te zijn verhuisd! (En niet alleen omdat kakkerlakken nu voor me worden gevangen)
Het reizen naar het ziekenhuis iedere dag bleek ook meer een cadeautje dan een last te zijn. Onderweg zie je echt vanalles! Dingen die op een gegeven moment heel normaal worden, waardoor je bíjna zoals de lokale mensen wordt. Al blijven er toch die kleine dingetjes die voor een mzungu als ik onbegrijpelijk zijn. Want waarom moet ik op de heenweg 1500 en op de terugweg 1000 betalen? Het is nog steeds even ver... en waarom komt iemand niet even vijf meter richting het busje gelopen als we voor iemand anders stoppen, maar moeten we toch aanrijden en dan 1 seconde later weer stoppen om diegene erin te laten??
Aan de cheesy teksten achterop de busjes ben ik onderhand wel gewend, maar waarom staat er naast `god is everything` en `... allah` ook `use skincare` tussen???
Kan iemand mij dat vertellen?
Volgens mij is dit verhaal nog langer dan het vorige, maar wederom; ik vermaak me hier wel!
