En toen was het ineens voorbij

24 augustus 2016 - Abu Dhabi, Verenigde Arabische Emiraten

Ik zit al in het vliegtuig. Dit is het eerste moment in de afgelopen week waar ik `alleen` ben en de tijd heb om alles even op een rijtje te zetten. Tot op het aller, allerlaatste moment heb ik van mijn tijd hier gebruik gemaakt. Ik vond het echt verschrikkelijk jammer om Masaka al na een week te moeten verlaten, want het liefst had ik daar nog wel voor een paar maanden op een project willen blijven, net zoals al die mensen die ik daar ontmoet heb. Maar aan de andere kant is het ook fijn om weg te gaan op een moment dat je het nog niet beu bent!

Voor het weekend heb ik mijn laatste project van de vorige keer nog even bezocht. Daar was ik pas om 3 uur in de middag (na de hele ochtend met een stel Nederlanders uitgebreid ontbijt en gekletst te hebben, en bij de backpackers eerst mijn favoriete lunch; guacamole op geroosterd brood te hebben gegeten) wat voor Afrikaanse tijd nog niet eens zo erg is, maar dit keer hadden ze me al om 9 uur verwacht. Oeps. De `free treatment day` was dus al voorbij, want alle patiënten waren al naar huis en zelfs de dokter (mijn projectleider van toen) ook. Zijn vrouw stond me daarom daar nog op te wachten, met al hun vijf kinderen. De dokter werd gebeld en ik kreeg nog een lunch voor tijdens het wachten. Normaal werd ik altijd heel blij van zo'n lokale lunch maar deze was zo koud geworden, eigen schuld natuurlijk, dat ik het echt niet weg kon krijgen. Dus toen heb ik het met de kinderen gedeeld, die gelukkig maar al te graag mijn bordje meteen leegaten. Het programma bestond verder alleen uit één huisbezoek, maar het belangrijkste was om het project en de mensen weer even gezien te hebben!

Zaterdag luier ik lekker de hele dag aan het zwembad, om in de avond met een Duitser en andere Nederlander, die ik vrijdagavond bij backpackers heb ontmoet, naar een poolcafé en de Ambiance te gaan. Ambiance is de grootste discotheek van Masaka en wat mij betreft de beste plaats om de hele nacht te dansen. Dus dat hebben we dan ook gedaan! De volgende ochtend (het was al bijna middag eigenlijk) was het tijd om afscheid te nemen van onze Duitse vriend, maar een paar uur later stond er alweer een nieuwe Nederlander op de stoep. Het ritueel van luieren in de middag en naar het poolcafé in de avond zet zich voort. We zijn nog steeds de enige drie gasten bij de backpackers en dat maakt het zo gezellig!

Ik heb de volgende ochtend afgesproken om mijn andere project een bezoekje te brengen. Het project dat alle bestellingen heeft gemaakt. Dus toen ik daar aan kwam lag het kleine kantoortje/naaiatelier dan ook helemaal vol met zelfgemaakte artikelen. Een grote stapel van ovenhandschoenen, keukenschorten en kimono`s, klaar om door mij naar Nederland gebracht te worden. Of ja, bijna klaar. Want 1 kimono was nog niet af, het stof voor deze kimono werd zelfs op dat moment nog gehaald. Om de tijd te doden zijn de projectleidster en ik toen wat plaatsen in de community gaan bekijken en heeft ze me laten zien waar ze nu zoal mee bezig zijn. Dat loopt allemaal best weer goed! Ik ben aangenaam verrast en super trots op deze projectleidster. Ondanks alle tegenslagen in de tussentijd heeft ze zich weer herpakt, terwijl ze nu het project ook nog helemaal alleen runt. Petje af! Ik ben jullie dan ook ongelooflijk dankbaar voor het bestellen van zoveel spulletjes, want met dit geld kunnen ze weer verder vooruit.

Voor mijn laatste avond waren de plannen al duidelijk; samen met de andere Nederlander, we zijn inmiddels de enige twee gasten, naar het poolcafé in de stad! In die drie dagen heb ik de mensen en de drankjes daar aardig goed leren kennen. Het was alleen heel jammer dat ik vervolgens de rest van de nacht ieder half uur op de wc heb doorgebracht en zo amper heb geslapen. Op de laatste dag ziek worden is natuurlijk vervelend (maar dat liet me wel even naar mijn eigen bed verlangen), al is ziek worden op de dag dat je een reis van 5 uur in een volgepropt busje voor de boeg hebt op z`n zachtst gezegd; vervelender. Helemaal met het uitzicht de volgende dag 19 uur te moeten reizen.

Ik heb me dan ook nog nooit zó oncomfortabel gevoeld. Met alleen een beetje fruit en een maïskolf in mijn maag, in de hoop me dat van naar de wc moeten te weerhouden, zit ik met twee tassen op schoot op de meest rotte plaats in het busje. Mijn plaats is een klapstoeltje, zodat er geen ruimte in het busje verloren gaat aan loopruimte en jij gewoon even plaats moet maken als iemand achter je eruit wil, en dat zorgt ervoor dat je op geen een manier ergens lekker tegenaan kan leunen. Ik val wel steeds in slaap maar door het knikken van mijn eigen hoofd word ik meteen weer wakker. Na dat overleeft te hebben kom ik met drie tassen in Kampala op straat te staan. In een drukte van jewelste, met alleen maar mensen om me heen die iets van me lijken te willen. Ik hou niet zo van de drukke plekken in Kampala, maar nu met buikkrampen, amper slaap en drie volle tassen met mijn hele hebben en houden erin háát ik het. Iemand van het ziekenhuis is zo lief mij op te halen en naar de backpackers te brengen, maar voordat we bij de auto zijn moeten we nog wel een stukje het centrum door lopen. Again; hatelijk.

Het moment dat we het terrein van de backpackers in Entebbe oprijden (en ik als eerste de Duitse vriend van vrijdag & zaterdag tegenkom) maakt veel goed. Douchen, wat eten, en niet veel later naar bed. Niet een spetterende laatste avond waar ik op had gehoopt, maar wel met het idee om de laatste uren in Uganda de volgende ochtend goed te besteden.

Ik sta dan ook om 7 uur op, pak alle spullen in en vertek dan voor een matatu. Voor de laatste keer naar het ziekenhuis! Zoals verwacht duurt het wel even om iedereen te vinden en afscheid te nemen, waardoor ik precies 20 minuten over heb om alles te pakken en naar het vliegveld te gaan. Tijd goed benut!

En toen was daar dus het moment om te vertrekken; op naar Nederland! Het gevoel dat ik had onderweg naar het vliegveld kon ik niet zo goed beschrijven.. Ik vond het niet heel erg om Entebbe te verlaten, maar ik was ook niet blij om weer naar Nederland te gaan. Inmiddels zijn we al bijna een halve dag en een webblog verder en ben ik tot de conclusie gekomen dat ik gewoon heel erg blij ben om met zoveel mooie herinneringen, leuke momenten en ervaringen naar huis te mogen gaan. Deze reis was in ieder opzicht beter dan verwacht!

Tot de volgende keer!?

Foto’s

2 Reacties

  1. Inge:
    24 augustus 2016
    Als je dit leest ben je alweer thuis....fijn & helaas. Dat gaat vaak samen.
    Wat heb je toch weer veel meegemaakt; super fijne ervaring met herinneringen voor het leven.
    Nogmaals Ise; wat kan je toch leuk schrijven, animerend, levendig en je geeft mensen echt een kijk in hetgeen je meemaakt.
    Fijn dat je zoveel voor het project hebt kunnen doen en dat ik daar een hele kleine bijdrage aan heb kunnen doen.
    Welkom thuis!
  2. Claudia:
    25 augustus 2016
    Wat een herinneringen heb je weer gemaakt!
    Fijn dat je ons mee hebt genomen.
    En natuurlijk de spullen vanuit het naaiatelier van Cepo ;)

    Tot een volgende keer?
    Graag!

    Liefs,
    Claudia