Toch nog een blog
4 augustus 2016 - Kisubi, Oeganda
04-08-2016
Alweer 5 dagen in Uganda en zoveel meegemaakt, gezien en ervaren, dat ik toch maar een reisblog heb gemaakt! Dus bij deze, hoi allemaal.
Ik heb er zó lang naar uitgekeken om terug te gaan, maar toen het moment eindelijk daar was voelde het best raar. Niet onbekend maar wel gek, om er nu echt (!) te zijn. Na het ophalen van mijn visa en koffer ging het ook allemaal zo snel. Twee passen buiten de aankomsthal en daar stond mijn chauffeur van CoRSU, het ziekenhuis, al. Zo grappig om iemand met een bordje met jouw naam erop te zien staan. Hij was ook erg blij om mij te zien want meneer stond er kennelijk al lang. Hup, op naar de auto en naar het ziekenhuis. Maar in het weekend wordt er natuurlijk niet gewerkt, dus er was verder niemand. De lieve man liet me mijn guesthouse zien (super huisje!) waar ik tot mijn verbazing helemaal alleen zou verblijven. Dat was nogal een teleurstelling en toen de chauffeur daarna naar huis vertrok had ik het even niet meer. Tot morgenvroeg zei hij, en het was pas net twee uur `s middags geweest.. Slechts één uur nadat ik geland was zat ik daar al, in m`n uppie. Niks pola pola, wat rustig aan betekend en zo'n beetje het levensmotto hier is.
Om maar meteen door te gaan met het niet-rustig wennen heb ik een matatu (het lokale vervoer: een busje waar soms wel 20 man in gepropt zit) gepakt naar een winkelcentrum in de buurt. Dat is dan wel weer een voordeel van deze stad! De wifi (of eigenlijk het praten met papa en mama) deed me wel weer goed en met een vooraadje eten vertrok ik weer terug naar mijn huissie. Niet gedacht mijn allereerste uren in Uganda door te brengen bij de KFC, waar ik in Nederland nog niet eens kom.
De volgende ochtend begon ik meteen al op de fysio afdeling in het ziekenhuis. Alles was nog precies zoals ik me herinnerde, van die ene dag dat ik er de vorige keer ben geweest. En het is echt een hele fijne plek! Voor een beetje een idee verwijs ik jullie naar de site van CoRSU, maar zoals altijd; de foto's zijn iets beter dan de realiteit. De zalen zien er armzalig uit, de middelen waarme ze werken soms nog meer, maar ze kunnen toch heel veel bereiken!
Tot nu toe heb ik alleen niet heel veel kunnen doén, maar meer meegekeken. En wanneer er dan alleen in een van de 52 ugandese dialecten wordt gepraat schiet je daar ook niet heel veel mee op. Wederom weer wennen. De taalbarrière maakt zo'n stage nog wat lastiger, maar ook met het tempo en de cultuurverschillen heb ik wel wat probleempjes gehad. Viel me toch iets zwaarder dan verwacht. Gelukkig heb ik deze week in de avond nog wel wat leuks kunnen doen met een Engels meisje, dat ook op de afdeling stage loopt. Morgen is haar laatste dag dus vanaf dan moet ik het echt alleen met de Ugandezen doen. Thank god, dat zij er was om mijn irritaties de eerste dagen op te vangen!
Het was niet zo makkelijk als ik gedacht had dat het zou zijn, maar dat maakt het uiteindelijk ook zo'n mooie ervaring (dat zeggen ze altijd, toch?) En geen zorgen, na vier dagen op de afdeling overstemmen de grappige momenten de irritaties al wel!
Mensen die vragen hoe je mijn naam uitspreekt, of ik hun naam wil uitspreken, kindjes die in het midden van de zaal pissen en de moeder die het met een droge dweil `opruimt`, kindjes die je highfive`en, mensen die om je lachen als je Luganda probeert te praten, mensen die om je lachen als je de lokale lunch mee eet.. I love it.
Alweer 5 dagen in Uganda en zoveel meegemaakt, gezien en ervaren, dat ik toch maar een reisblog heb gemaakt! Dus bij deze, hoi allemaal.
Ik heb er zó lang naar uitgekeken om terug te gaan, maar toen het moment eindelijk daar was voelde het best raar. Niet onbekend maar wel gek, om er nu echt (!) te zijn. Na het ophalen van mijn visa en koffer ging het ook allemaal zo snel. Twee passen buiten de aankomsthal en daar stond mijn chauffeur van CoRSU, het ziekenhuis, al. Zo grappig om iemand met een bordje met jouw naam erop te zien staan. Hij was ook erg blij om mij te zien want meneer stond er kennelijk al lang. Hup, op naar de auto en naar het ziekenhuis. Maar in het weekend wordt er natuurlijk niet gewerkt, dus er was verder niemand. De lieve man liet me mijn guesthouse zien (super huisje!) waar ik tot mijn verbazing helemaal alleen zou verblijven. Dat was nogal een teleurstelling en toen de chauffeur daarna naar huis vertrok had ik het even niet meer. Tot morgenvroeg zei hij, en het was pas net twee uur `s middags geweest.. Slechts één uur nadat ik geland was zat ik daar al, in m`n uppie. Niks pola pola, wat rustig aan betekend en zo'n beetje het levensmotto hier is.
Om maar meteen door te gaan met het niet-rustig wennen heb ik een matatu (het lokale vervoer: een busje waar soms wel 20 man in gepropt zit) gepakt naar een winkelcentrum in de buurt. Dat is dan wel weer een voordeel van deze stad! De wifi (of eigenlijk het praten met papa en mama) deed me wel weer goed en met een vooraadje eten vertrok ik weer terug naar mijn huissie. Niet gedacht mijn allereerste uren in Uganda door te brengen bij de KFC, waar ik in Nederland nog niet eens kom.
De volgende ochtend begon ik meteen al op de fysio afdeling in het ziekenhuis. Alles was nog precies zoals ik me herinnerde, van die ene dag dat ik er de vorige keer ben geweest. En het is echt een hele fijne plek! Voor een beetje een idee verwijs ik jullie naar de site van CoRSU, maar zoals altijd; de foto's zijn iets beter dan de realiteit. De zalen zien er armzalig uit, de middelen waarme ze werken soms nog meer, maar ze kunnen toch heel veel bereiken!
Tot nu toe heb ik alleen niet heel veel kunnen doén, maar meer meegekeken. En wanneer er dan alleen in een van de 52 ugandese dialecten wordt gepraat schiet je daar ook niet heel veel mee op. Wederom weer wennen. De taalbarrière maakt zo'n stage nog wat lastiger, maar ook met het tempo en de cultuurverschillen heb ik wel wat probleempjes gehad. Viel me toch iets zwaarder dan verwacht. Gelukkig heb ik deze week in de avond nog wel wat leuks kunnen doen met een Engels meisje, dat ook op de afdeling stage loopt. Morgen is haar laatste dag dus vanaf dan moet ik het echt alleen met de Ugandezen doen. Thank god, dat zij er was om mijn irritaties de eerste dagen op te vangen!
Het was niet zo makkelijk als ik gedacht had dat het zou zijn, maar dat maakt het uiteindelijk ook zo'n mooie ervaring (dat zeggen ze altijd, toch?) En geen zorgen, na vier dagen op de afdeling overstemmen de grappige momenten de irritaties al wel!
Mensen die vragen hoe je mijn naam uitspreekt, of ik hun naam wil uitspreken, kindjes die in het midden van de zaal pissen en de moeder die het met een droge dweil `opruimt`, kindjes die je highfive`en, mensen die om je lachen als je Luganda probeert te praten, mensen die om je lachen als je de lokale lunch mee eet.. I love it.
X J9
Gr Hans
Gr Arno
Hopelijk weer een onvergetelijke tijd!
Succes met de taal! Lijkt me super moeilijk.
Dank voor je leuke verhaal.